Parafia pw. Zwiastowania Pańskiego w Stalowej Woli

Klasztor Braci Mniejszych Kapucynów został wybudowany w XVIII w. na przedmieściach miasteczka Rozwadów, będącego własnością Książąt Lubomirskich. Dziś Rozwadów to dzielnica Stalowej Woli. Zespół klasztorny usytuowany jest na południowym obrzeżu dzielnicy.

Książę Jerzy Ignacy Lubomirski ofiarował fundację kapucynom w Rozwadowie. W miejscu fundacji, poza miastem, widziano często w godzinach nocnych „nadzwyczajne i miłe światło” i dlatego miejsce to nazwano Jasną Górą. Pierwsza wizja lokalna odbyła się 21 III 1741. A już 22 III 1741 przekazano zakonowi teren pod fundację. Krzyż, oznaczający miejsce planowanej budowy , poświęcił ks. Stanisław Lipski, prepozyt sandomierski. Zezwolenia na fundację ze strony kościelnej udzielił 19 V 1741 roku kardynał Jan Aleksander Lipski. Fundator, dnia 13 IV 1741 zawarł w zamku rzeszowskim umowę z architektem Janem Opitzem, starostą ordynacji ostrogskiej. Zakonnicy przybyli 18 VI tegoż roku i zamieszkali w tymczasowym hospicjum.

W sierpniu 1742 biskup Kunicki, sufragan krakowski, poświęcił nowo zbudowany drewniany kościół w Rozwadowie i przy tej okazji poświęcił dwa dzwony dla kapucyńskiej fundacji: większy imieniem Jerzy M. do wieżyczki i mniejszy imieniem Jan Chrzciciel do furty klasztornej .

Kamień węgielny pod budowę kościoła i klasztoru poświęcił ks. Jan Kokoszyński, a położył osobiście sam fundator 7 VII 1743.

Fundamenty zostały założone wadliwie i dlatego architekt Jan Opitz, po zainkasowaniu 5000 złp, uciekł w listopadzie 1743.
Wówczas fundator podpisał w Rozwadowie 20 VII 1745 nowy kontrakt z architektem z Warszawy Janem Chrzcicielem Bayem , który zobowiązał się w okresie czterech lat zrealizować plany Opitza. Fundacja została ukończona w 1753.

Biskup Franciszek Potkański, sufragan krakowski, konsekrował świątynię 14 X 1753 pod wezwaniem Zwiastowania NMP, a Teodor Lubomirski, syn fundatora, wprowadził wtedy kapucynów do wyposażonego już częściowo klasztoru i kościoła. Klasztor otrzymał dnia 24 VII 1754, z rzeszowskiego zamku, wielki zegar. W klasztorze już od 1754 mieścił się nowicjat.

W latach 1797-1906 kościół klasztorny służył parafii rozwadowskiej. W klasztorze zamieszkiwał proboszcz diecezjalny co było niejednokrotnie przyczyną konfliktów.
Polichromię kościoła wykonał A. Mikołajski w 1893r. Ławki wykonano w 1894.
Kościół został gruntownie odnowiony w latach 1906-1908 staraniem o. Floriana Janochy, ówczesnego gwardiana. Polichromię wykonali wtedy: Wawrzyniec Kamecki (ściany) i Bronisław Grzywacz (obrazy).
Stacje Drogi Krzyżowej z 1893 na blasze miedzianej zostały zastąpione przez nowe w 1929 pędzla Władysława Barwickiego.
W 1935 odnowiono i przywrócono do pierwotnego stanu wielki ołtarz, ustawiono nowe dębowe tabernakulum, wyłożone wewnątrz pozłacaną blachą. Wykonano też nowe konfesjonały.
Po drugiej wojnie światowej zostało zniszczone epitafium fundatorów i cenna ława kolatorska z pocz. II poł. XVIII w. (projekt Jana Baya).
Do 1940 kapucyni byli wikarymi parafii.

20 sierpnia 1973 roku przez biskupa przemyskiego Ignacego Tokarczuka została erygowana Parafia pod wezwaniem Zwiastowania Pańskiego.

Klasztor i kościół były kilkukrotnie remontowane i przebudowywane. W latach 1985-1990 klasztor gruntownie wyremontowano, a w roku 2009 odnowiono wnętrze świątyni.

(Powyższy historia zoastła oparta głównie o pracę proseminaryjną br. Michała Drausa OFM Cap. na temat historii i architektury rozwadowskiego klasztoru, oraz źródła własne).